Κυριακή 1 Ιουλίου 2007

Το δειλινό που κάηκε ο ήλιος...




… έπεφτε τέφρα από τον ουρανό, κάτι αλλόκοτες καψαλισμένες νιφάδες, σαν τσουρουφλισμένα πέταλα λευκών τριαντάφυλλων.
Δάκρυα χρυσά κυλούσαν στα ερείπια των δέντρων, και το πληγωμένο βουνό γινόταν μαύρη σκόνη, γεμάτη από αρώματα του χθες, λίγο πριν σβήσει στον ορίζοντα. Αέρινη σκοτεινή ψυχή που περιπλανιέται αιώνια.
Το δειλινό που κάηκε ο ήλιος, η νύχτα αργούσε να φανεί. Προσπαθούσε να κρατήσει μακριά το φεγγάρι αλλά μάταια. Εκείνο φάνηκε στην ώρα του, χλωμό όπως πάντα, αλλά μπροστά στο θέαμα μάτωσε λες και αγκάλιασε τον νεκρό εραστή λίγο πριν ξεψυχήσει.




The Cranberries - ...

3 σχόλια:

done for είπε...

Nα αθωωθεί ο αστυφύλακας της Ομόνοιας και να αφοσιωθεί στους εμπρηστές.

done for είπε...

Μια πιο ήρεμη αντίδραση: Χρειαζόμαστε δωράκι για παρηγοριά... (τη φωτο ίσως;)

Blue είπε...

Έχω καλύτερη ιδέα ... να μην αθωωθεί ο αστυφύλακας της Ομονοίας αλλά να καταδικαστεί ισόβια σε αναδασώσεις!! ΄
Θα σου στείλω όλο στο σετ φωτο "ο ήλιος καίγεται" μαζί με το άλλο σετ "κόκκινο θολό φεγγάρι"
Αν και είναι από τις καλύτερες φωτογραφίες που έβγαλα ποτέ, δεν νιώθω και πολύ περήφανη γι αυτές