Λέω ψέματα και ... αμαρτίαν ουκ έχω... διότι οι ευθύνες πέφτουν στο Ναταλάκι που με έβαλε στο παιχνίδι !
Discover Ella Fitzgerald!
1. Όταν ήμουν 6 χρονών η μαμά μου, που ονειρευόταν το αγγελούδι της με μακρύ λευκό φόρεμα και κορδέλες στα ξανθά του μαλλιά να καταπλήσσει τα πλήθη σε ένα ρεσιτάλ για σόλο πιάνο, με έγραψε στο ωδείο. Εγώ, το αγγελούδι, πάλι είχα μια έμφυτη κλίση στα έγχορδα (καθώς και στους αρσενικούς μουσικούς εγχόρδων όπως αποδείχθηκε κάμποσα χρόνια αργότερα). Αρνήθηκα με πείσμα να κάνω μαθήματα πιάνου, και η μαμά μου αρνήθηκε με πείσμα να μου επιτρέψει να μάθω οποιοδήποτε άλλο μουσικό όργανο. Μεγαλώνοντας προσπάθησα κατά καιρούς να παίξω αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν να μάθω να γρατζουνάω λίγο, μπουζούκια, μπαγλαμάδες και κιθάρες που έπεφταν στα χέρια μου...
2. Σε ηλικία 16 ετών έβαψα τα μαλλιά μου κατάμαυρα με λίγες, διάσπαρτες μπλε-ελεκτρίκ ανταύγειες. Οι τελευταίες λέξεις της καημένης της γιαγιάς μου, πριν πάθει το εγκεφαλικό ήταν... "Μη κόρη μου... Μη!!! Μη τη σκοτώσεις!!! Παιδί είναι ... Δεν ήξερε τι έκανε! Παρασύρθηκε!"
3. Τη χρονιά που πήγαινα Τρίτη Λυκείου, ένα συνεργείο της Εκπαιδευτικής Τηλεόρασης επισκέφτηκε το σχολείο μας. Η ιδιωτική τηλεόραση είχε τότε μόλις αρχίσει να λειτουργεί και η ΕΡΤ ήταν ακόμα σε ισχυρή θέση. Γύριζαν ένα ντοκιμαντέρ για την ποίηση του Ελύτη και χρειάζονταν 3-4 κορίτσια με "Μεσογειακή ομορφιά να στολίσουν τις εικόνες" όπως είπαν. Αφού πέρασαν από όλες τις τάξεις κατέληξαν σε 5 κοπέλες, μια εκ των οποίων ήμουν κι εγώ, και τις παρουσίασαν στον σκηνοθέτη για να αποφασίσει. Εκείνος αφού έριξε μια ματιά σε όλες, είπε στον επικεφαλή της ομάδας δείχνοντας εμένα "Την κοπελίτσα θα την χρησιμοποιήσουμε σε επόμενο ντοκιμαντέρ που θα κάνουμε για την επιρροή των βορείων φυλών στον Ελληνισμό. Οι μελαχρινές μας κάνουν όλες". Και αυτό ήταν το τέλος της καριέρας μου ως μοντέλο!
4. Το φθινόπωρο του '98 βρισκόμουν στο πρώτο μου επαγγελματικό ταξίδι στο Μιλάνο όταν αποφάσισα να κάνω λίγο τουρισμό μετά του απαραίτητου shopping. Την ίδια εποχή αποφάσισαν και οι Μιλανέζοι να επισκευάσουν το κράσπεδο του πεζοδρομίου στην πλατεία Duomo. Σκόνταψα σε μια από τις ξηλωμένες πλάκες κι έσπασα τον αστράγαλό μου. Ένα μήνα γύψο και ... ψώνια μηδέν!
Λοιπόν για να δούμε ποιος θα ανακαλύψει την αλήθεια...
Όποιος περάσει από εδώ καλοκαιριάτικα, και αν δεν έχω κατεβάσει και πάλι τα ρολά και το δει, μπορεί να παίξει, είτε προσπαθώντας να ανακαλύψει την αλήθεια είτε ποστάροντας τα δικά του ψεματάκια!
* Η ζωγραφιά είναι του αγαπημένου μου Lionel Valot ...
13 σχόλια:
λοιιιιπόν
αποκλείεται η μαμά σου να ήταν τόσο σκληρή μαζί σου... το 1 φεύγει
εσυ μπλε ελεκτρίκ? χαχαχα ειπαμε lady blue αλλά το 2 jamais
το 3 θα το δεχτώ, γιατι καμια φορά οι σκηνοθέτες κατεβαζουν διάφορα... όχι οτι αμφιβάλλω ότι εισαι μεσογειακη ομορφιά :)
το 4 δεν θα το δεχτώ ποτέ... άκου ενα μηνα στο γυψο
πλησίασα?
η εικονα του lionel άπαιχτη
φιλιά
Ουφ! Νομιζω οτι το τρια ειναι πιο αληθεια απο τα αλλα. Η τα αλλα ειναι πιο ψεμματα οπως το παρει κανεις. Γιατι το περιγραφεις τοσο λεπτομερως, και ξερω οτι εισαι πολυ ομορφο κοριτσι. Φιλακια.
Σκεφτόμουν να το αφήσω να το πάρει το ποτάμι, όσο διάβαζα τα σχόλια σας κορίτσια, αλλά τώρα που απαντώ δεν μου πάει να κόψω τόσο γρήγορα το μυστήριο...
Θα το αφήσω λίγες μέρες ακόμα και μετά!
Καλημέρα και πολλά πολλά φιλάκια και στις δύο σας!
Πεεεεεεεεεςςςςςςςςςςς!!!!!!!!!
Φιλακια!
Άντε κι ήρθε η ώρα!!!
Λοιπόν αρχίζω από το τέλος...
Συνέβη πράγματι ένα ατύχημα στο Μιλάνο όπως το περιγράφω αλλά δεν ήμουν εγώ που έσπασα το πόδι μου. Ήταν μια συνάδελφος.
Ο αγαπητός Κύριος Σκηνοθέτης της Εκπαιδευτικής είχε πράγματι πολλές αντιρήσεις για τα χρώματά μου αλλά
ο βοηθός του είχε οραματιστεί μια σκηνή όπου η συγκεκριμένη ...εγώ ... θα αγνάντευα το πέλαγο από έναν κυματοθραύστη, ενώ θα ακούγονταν οι στίχοι:
"Ποιος πηρε την ολοξανθη και την ηλιοκαμενη?
Ο μπατης με το διαφανο του φυσημα ..."
Και τον έπεισε! Ήταν τέλος Σεπτέμβρη βλέπετε και μετά από τρεις μήνες στο νησί και κατάξανθη ήμουν και ηλιοκαμένη!
Κι αυτό ήταν η αρχή και το τέλος της καριέρας μου ως μοντέλο ... :)
Η ιστορία με τις μπλε ανταύγειες πάλι είναι αληθινή... μέχρι τις μπλε ανταύγειες... Η αλήθεια είναι ότι έβαψα τα μαλλιά μου κατάμαυρα και παρουσιάστηκα στο σπίτι όπου είχαμε σκηνες βγαλμένες από τον ελληνικό κινηματογράφο.
Φαντάστείτε να είχα κάνει και τις μπλε ανταύγειες...
Η ιστοριά της καλλιτεχνικής μου ταυτότητας πάλι, είναι 100% αληθινή... Μπορώ να σας το αποδείξω παίζοντας κάκιστα τη Φραγκοσυριανή και τα Ματοκλαδα σου λάμπουν στο μπουζούκι(πάντα είχα μια αδυναμία στο Βαμβακάρη) Και αν δεν μπορείτε να πιστέψετε ότι η μαμά μου ήταν τόσο σκληρη, μάλλον δεν έχετε γνωρίσει Υδραίες ... Είναι το αίμα των μπουρλοτιέρηδων!
Πλάκα είχε τελικά... Σας είπα πόσο μου αρέσουν τα μπλογκοπαίχνιδα ???
Άσε που μου άνοιξε πάλι την όρεξη να γράψω στο μπλογκ και έχω και νέο ποστ στο μυαλό!
Φιλάκια πολλά Ναταλία μου
Φιλάκια πολλά Δεσποινάκι μου!
μααααλιστα...
μπουζουκακι λοιπόν
εν αντιθέσει με τα γούστα της μαμας
φιλάκια κι από μένα
Κοιτα που με ενα μπλογκοπαιγνιο της ανοιξε η ορεξη. Να σε δουμε, θαρχομαι καθε πρωι... Φιλια και σε σενα.
Μπουζουκι ε! Δε θυμαμαι αν σου εχω πει οτι ο αντρας της Σοφης (μας) ειναι ενας αυστραλος με λατρεια στα ρεμπετικα που παιζει τζουρα. Και τραγουδα Βαμβακαρη και Παπαιωαννου με νταουν αντερ αξαν. Οταν ηταν εδω μου ειχε χαρισει ενα ντεφι κι ετσι μπορουμε να φιαξουμε ορχηστρα. Φιλακια.
Ναταλία μου, τα γούστα της μαμάς μου κατά έναν περίεργο τρόπο δεν συμβαδίζουν ποτέ με τα δικά μου!!!
Όταν καμιά φορά ταυτίζονται οι απόψεις μας το γιορτάζουμε με σημαιοστολισμούς και τριήμερο ξεφάντωμα! :))
Δεσποινάκι μόνο η όρεξη μου έμεινε... Από εκείνη την ημέρα σήμερα κατάφερα να κάτσω στον υπολογιστή περισσότερο από δέκα λεπτά... Το ποστ πάντως θα το κάνω! Είναι μες στο μυαλό μου! Λίγο χρόνο να βρω μόνο για να το ετοιμάσω.
Όσο για την κομπανία μας... Να ξεσκονίσω και να κουρδίσω το μπουζούκι μου (έχω κι έναν μπαγλαμά, να τον κουρδίσω κι αυτόν)και να εξασκηθώ κι είμαι έτοιμη!
Καλή μου Lady Blue πάλι μου ξέφυγες, έχεις μια τάση να χάνεσαι μες το μπλε. Πέρασα να δω τι μου κάνεις(,μπλε ψεματάκια βλέπω : ) ) και να αφήσω μια Σαββατιάτικη καλημέρα.
Όσο για την ζωγραφιά είναι φανταστικά μελωδική.
Πωπω... Πήγε Τετάρτη μέχρι να δω τη Σαββατιάτικη Καλημέρα σου Σιδερά μου. Αλλά έχεις δίκιο ... είμαι πραγματικά χαμένη μέσα στο μπλε.
Αφού πέρασες από τα μέρη μας, μάλλον θα έχεις ποστάρει κι εσύ κάποια από τις όμορφες ζωγραφιές σου... Πάω να την θαυμάσω και να τα πούμε κι εκεί!
Καλημέρα ... μεσοβδομαδιάτικη!
Το 2 θα έλεγα.. σίγουρα. Μα ήρθα αργά, οπότε...
Καλησπέρα!
Καλημέρα Ανεμοσκορπίσματα ...
Συγγνώμη που ήμουν κακή οικοδέσποινα και σε αφησα τόσες μέρες στα σκοτεινά αλλά το blog αυτήν την εποχή βρίσκεται σε κατάσταση διακοπών. Ξεκουράζεται κι αυτό μαζί μου! Από Σεπτέμβρη (ελπίζω) θα επιστρέψουμε ... ανανεωμένοι!
Να σου πω την αλήθεια ... κι εγώ το 2 θα έλεγα ... αν δεν ήξερα :))
Δημοσίευση σχολίου