Εσπευσμένη επιστροφή ...

... γιατί ….

Πως μπορείς αλήθεια να μαθαίνεις τέτοιες ειδήσεις και να συνεχίζεις να περιδιαβαίνεις ανέμελη τα πλακώστρωτα αναγεννησιακά στενά;
Πως μπορείς ν’ ακούς ότι καταστρέφονται τόποι παραδεισένιοι που σε φιλοξένησαν και σου προσέφεραν απλόχερα τα όμορφα χρωματά τους, τον μεθυστικό αέρα τους, τα νόστιμα προιόντα της γης και των ανθρώπων τους και να μένεις ατάραχη;
Πως μπορείς να ακούς ότι παλεύουν με τις φλόγες αψηφώντας τον κίνδυνο, άνθρωποι που έζησες μαζί τους χαρές ή λύπες κι ήπιες παρέα τους ένα ποτήρι κρασί, και να μην καρδιοχτυπάς;
Πως μπορείς να ακούς για μητέρες που κάηκαν ζωντανές κρατώντας αγκαλιά τα αγγελούδια τους και να μην βουρκώνεις;

Όταν ήμουν πια πίσω κατάλαβα ότι … κι εδώ ήμουν το ίδιο ανίκανη να κάνω οτιδήποτε άλλο εκτός από το να παρακολουθώ…
Αν όλη αυτή η φρίκη μου δίδαξε κάτι είναι αυτό: την ανικανότητά μου. Είμαι ανίκανη να βοηθήσω την οικογένειά μου, τους συνανθρώπους μου, τον εαυτό μου σε οποιαδήποτε τέτοια κατάσταση. Άφησα κι αφήνω στην τύχη τη ζωή των παιδιών μου, γιατί βέβαια στην τύχη αφήνεσαι αν περιμένεις ότι θα σε προστατέψει το κράτος κάθε φορά που ρίχνεις την ψήφο σου στην κάλπη, έχοντας επιλέξει βάσει κριτιρίων όπως «το μη χείρον βέλτιστον» ή «ο τάδε θα μου κάνει το ρουσφετάκι μου όταν βγει».
Γιατί λοιπόν κάθομαι με σταυρωμένα χέρια και περιμένω; Μήπως πρέπει να κάνω κάτι; Μήπως πρέπει όλοι να κάνουμε κάτι;

*Η μουσική σήμερα δεν είναι απλά και μόνο κατάλληλη μουσική υπόκρουση για το ποστ… Είναι και ένα πολύ μικρό αφιέρωμα στον SRV που σαν σήμερα, πριν 17 χρόνια, σκοτώθηκε.

Stevie Ray Vaughn ...