Νύχτα καλοκαιρινή στην πόλη… Υγρή και ζεστή, όπως κάθε νύχτα του Ιούνη που σέβεται τον εαυτό της.
Όταν ήμουν μικρή περίμενα με ανυπομονησία τη μέρα που θα έκλεινε το σχολείο και θα μπορούσα να φύγω για το νησί. Μετά όταν οι υποχρεώσεις με κρατούσαν πίσω, έμαθα ν’ αγαπώ νύχτες σαν κι αυτή… τα φώτα που συναγωνίζονταν σε αριθμό τα αστέρια, το αδύναμο αεράκι που σαν να ξύπναγε κάθε τόσο από βαθύ ύπνο και δρόσιζε το φλογισμένο δέρμα, τον κόσμο στους δρόμους, στις πλατείες… τραπεζάκια έξω… παρέες μαζεμένες να πίνουν και να συζητούν, σπρώχνοντας λίγο το χρόνο μέχρι τις διακοπές.
Άλλη μια τέτοια νύχτα, ύστερα από βραδινή έξοδο «μετά θεάματος», βρέθηκα κοντά στο πατρικό μου…
«Δεν θέλω να γυρίσω σπίτι! Πάμε μια βόλτα παραλία;”
Η υπόλοιπη συζήτηση έγινε με τα μάτια… τα λόγια ήταν άχρηστα.
«Είναι 1.30! Δουλεύουμε αύριο» «Είναι όμως ευκαιρία, τα παιδιά λείπουν κι είμαστε εδώ»
Το πιο αποφασιστικό βλέμμα νικά!
Αφήσαμε το αυτοκίνητο στο Καραϊσκάκη και περάσαμε απέναντι… Σ.Ε.Φ. Μυρτιδιώτισσα και Τουρκολίμανο. «Τόσος κόσμος στα μπαράκια και τις καφετέριες… Δευτέρα βράδυ…» «Ε και; Θυμάσαι κάποτε κι εμείς… Δεν λογαριάζαμε καθημερινές κι αργίες…» Κάποιος γνωστός μας χαιρέτησε από μακριά. Χαιρέτησα μηχανικά… «Που βρέθηκε κι αυτός σήμερα;» «Μην πάμε κοντά. Θα πει να μας κεράσει καμιά μπύρα και δεν έχω όρεξη να κάτσω! Θέλω να περπατήσω!»
Πόσες φορές μπορεί να έχεις περπατήσει μια διαδρομή… Τόσες πολλές που θα μπορούσες να κλείσεις τα μάτια και τα πόδια σου να βρουν από μόνα τους το σωστό δρόμο! Από τη μυρωδιά … Από τους ήχους … Αμέτρητες φορές τα ίδια βήματα… Είναι αστείο πως κάποια συγκεκριμένα μένουν καρφωμένα στο μυαλό σου κάθε φορά που περνάς από το ίδιο σημείο! Κι ακόμα πιο αστείο όταν σκεφτείς πόσο διαφορετικές οι συνθήκες. Ούτε καυτός ήλιος να κρατά μισόκλειστα τα μάτια, ούτε η αίσθηση του απαγορευμένου, το χτυποκάρδι του σκασιαρχείου, του «θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό».
«Να συνεχίσουμε προς Καστέλα;» «Μην ξεχνάς ότι έχουμε και το γυρισμό.» «Ας ανέβουμε μέχρι το Sail In να κοιτάξουμε τη θέα κι αν είμαστε κουρασμένοι παίρνουμε ταξί» …Ή να συνεχίσουμε και να κάνουμε τον κύκλο, σκέφτηκα, αλλά δεν το είπα …
Η νύχτα, η υγρασία από τη θάλασσα, τα χλωμά αστέρια που τα σβήνει η λάμψη από τα φώτα της πόλης, τα σκάφη που λικνίζονται μπερδεμένα, σαν να έχασαν το ρυθμό με όλες αυτές τις διαφορετικές μουσικές που ακούγονται από τα μπαράκια….
«Πάμε σπίτι τώρα;»
Γύρισα ξαφνιασμένη!
Μα …. Είμαι σπίτι! Είμαι πιο σπίτι από οπουδήποτε αλλού … σε ολόκληρο τον κόσμο!
6 σχόλια:
Η φωτογραφία είναι κλεμμένη από εδώ: http://www.dpgr.gr/index.php?page=photos_show_photo&pid=7552#photo (εγώ δεν είχα μαζί μου μηχανή στον περίπατο και παλαιότερες φωτογραφίες που είχα τραβήξει δεν τολμούν να συγκριθούν με αυτή...)
Όσο έγραφα το ποστ άκουγα το Summer in the city του Joe Cocker και το Big city lights των Scorpions και προσπαθούσα να αποφασίσω ποιο θα ποστάρω. Τελικά αποφάσισα να ποστάρω αυτο που μου είχε κολλήσει και σιγομουρμούριζα όσο περπατούσα προχθές το βραδυ.
Διάβαζα και σκεφτόμουν μουσικές, μαργαρίτες, φωτάκια και μετά πρόσεξα μια λεξούλα. Σκασαρχείο δνις Πετροβασίλη;
Ένα και μοναδικό ... Και πριν βάλω το μπέϊμπυ ντολ μου κι αρχίσω να τραγουδώ τα καρδιοχτύπια (αλήθεια βρεεεε παιδιάααα, τι πράγμα είν ηηη καρδιααα τικ τακ τικ τακ...)να ομολογήσω ότι δεν επρόκειτο για τέτοιο σκασιαρχείο! Ήταν λίγο σοβαρότερο και μου βγήκε σε πολύ κακό... Ασχέτως αν δεν το μετάνιωσα!
...πολυ μου αρεσε η βολτα ...πολυ ομως ...η δικια σου βολτα....
ασε που με εβαλε το ολο κειμενο σε μονοπατια για αλλες σκεψεις που δεν ειναι της παρουσης....
YS και εγω μολις ενα σκασιαρχειο εχω στο ενεργητικο μου...
Ελπίζω να μην μετάνιωσες ούτε εσύ για το μοναδικό σκασιαρχείο σου Σαντούλα. Κι αν σου άρεσε η βόλτα... τι θα έλεγες να την κάνουμε και παρέα? Και μετά για μαργαρίτες στο Δον Κιχώτη?? Φτάνει βέβαια να αποφασίσει και μια άλλη ψυχή να έρθει καμιά βόλτα προς Ελλάδα μεριά!
Ο/η άλλη ψυχή είναι ήδη μέσα στη φωτογραφία και χαζεύει τα φωτάκια. :-)
Δημοσίευση σχολίου