Τ' όνομά σου προφέρω
μες στις σκοτεινές νύχτες,
σαν έρχονται τ' αστέρια
να πιούνε στο φεγγάρι
και τα κλαδιά κοιμούνται
των κούφιων φυλλωμάτων.
Νιώθω, μ' έχει κοιλώσει
η μουσική και το πάθος.
Ρολόι τρελό, που ψάλλει
ώρες νεκρές, αρχαίες.
Τ' όνομά σου προφέρω
τη σκοτεινή τούτη νύχτα
και μου ηχεί τ' όνομά σου
μακρινό όσο ποτέ.
Μακρινότερο απ' όλα
τ' άστρα και θρηνώδες
κι από βροχή γαλήνια.
Θα σε θέλω, όπως τότε,
καμιά φορά; Ποιο λάθος
έχει η καρδιά μου κάνει;
Αν διαλύεται η καταχνιά,
άραγε, ποιο άλλο πάθος
με περιμένει; Θα 'ναι
ήρεμο κι αγνό, τάχα;
Αχ, αν τα δάχτυλά μου
μπορούσαν να μαδήσουν
ετούτο το φεγγάρι!
Φεντερίκο Γ.Λ.
3 σχόλια:
H φωτογραφία που συνόδευε το ποστ το πρωί ήταν αναπληρωματική και ... εντελώς άσχετη. Δεν κατάφερνα να φωτοσοπάρω την σωστή και ημουν πολύ κουρασμενη για να συνεχίσω τις προσπάθειες.
Μμμμ σιγα που δεν θα την .."φωτοσοπαρες" στο τελος!
Ειναι πολυ πολυ ομορφη!
Ξερεις τι λενε ματια μου για τα αναποδα φεγγαρια;
Περνανε ...υπομονη και σε ενα μηνα η αγνωστη λεξη στο λεξιλογιο σου "κουραση" θα ξαναγινει ανυπαρκτη...!!!
(ΚΙ ΕΚΕΙ ΝΑ ΔΕΙς ΚΑΤΙ ΦΕΓΓΑΡΙΑ...)
S.
Για τα ανάποδα φεγγάρια λένε ότι περνάνε. Αλλά για τα φεγγάρια του νησιού, όπως στη φωτογραφία, αυτά που μπορείς να τα πιείς... να μην πέρναγαν ποτέ λέω εγώ.
(εκεί ... εκεί να δεις κάτι φεγγάρια...)
Δημοσίευση σχολίου