Φαντάσματα ...

... και πως να τα ξορκίσεις ...

Ερωτική Επιστολή - Sylvia Plath

Δεν είναι εύκολο να εκφράσω την αλλαγή που έφερες
Αν είμαι τώρα ζωντανή, ήμουν νεκρή τότε,
Αν και, όπως μια πέτρα, ανενόχλητη απ΄αυτό
μένω στη θέση μου, ακολουθώντας το σύνηθες.
Δεν είναι ότι με ταρακούνησες απλά μια ίντσα, όχι
Ούτε ότι με άφησες να στυλώσω το μικρό γυμνό μάτι μου
στον ουρανό ξανά, χωρίς ελπίδα φυσικά
να κατανοήσω την κυανότητα, ή τα αστέρια.

Δεν ήταν αυτό. Κοιμήθηκα ας πούμε : ένα φίδι
κρυμμένο ανάμεσα σε μαύρους βράχους σαν μαύρος βράχος,
στο λευκό χάσμα του χειμώνα.
Όπως οι γειτονές μου δε βρίσκω καμιά ευχαρίστηση
στα εκατομμύρια τέλεια σμιλευμένα
μάγουλα που ανάβουν κάθε στιγμή, για να λιώσουν
Το μαγουλό μου από βασάλτη. Τους πήραν τα κλάμματα,
Άγγελοι θρηνούντες πάνω από νεκρές φύσεις.
Αλλά δεν με έπεισαν, Εκείνα τα δάκρυα πάγωσαν.
Κάθε νεκρό κεφάλι είχε ένα πρόσωπο πάγου.

Και συνέχισα να κοιμάμαι σα λυγισμένο δάχτυλο.
Το πρώτο πράγμα που είδα ήταν καθαρός αέρας
και οι εγκλωβισμένες σταγόνες που ανέβαιναν ώς πάχνη,
διάφανες σαν πνεύματα. Πολλές πέτρες κείτονταν
πυκνές και ανέκφραστες γύρω γύρω
Δεν ήξερα τι να υποθέσω.
Έλαμπα με μεταλλικά λέπια, εκτεθιμένη
για να εκρέω από τον εαυτό μου σαν υγρό
ανάμεσα από πόδια πτηνών και μίσχους φυτών.
Δεν ξεγελάστηκα. Σε γνώρισα αμέσως

Δέντρο και πέτρα έλαμπαν, χωρίς σκιές.
Το μήκος των δαχτύλων μου έγινε διαυγές σαν γυαλί
Άρχισα να μπουμπουκιάζω σαν Μαρτιάτικο κλαδί:
Ενα μπράτσο κι ένα πόδι, ένα μπράτσο ένα πόδι,
από πέτρα σε σύννεφο, έτσι ανυψώθηκα
Τώρα μοιάζω με ένα είδος θεότητας
Επιπλέοντας στον αέρα μέσα στο χιτώνα της ψυχής μου
Καθαρή σαν ένα θραύσμα πάγου. Είναι ένα δώρο.

Discover Nina Simone!