«Στα όνειρα τα αισθήματα είναι αφόρητα»

Ξημέρωνε αλλά, ήταν ένα πρωινό σκοτεινό। Το φεγγάρι είχε σταθεί στη μέση του ουρανού, τεράστιο, φωτεινό, πορτοκαλί। Κι όμως ξημέρωνε। Ήμουν σίγουρη ότι ξημέρωνε. Ήμουν στο δρόμο έξω από το πατρικό μου σπίτι, άκουγα τους ευκάλυπτους να ψιθυρίζουν κάθε φορά που το αεράκι περνούσε μέσα από τα φύλλα. Μόνο που τώρα δεν φυσούσε αεράκι. Ένιωθα ανυπόφορη ζέστη και κοίταξα ψηλά στον ουρανό να δω αν βγήκε ο ήλιος αλλά ήταν οι αχτίδες του φεγγαριού που έκαιγαν ότι άγγιζαν. Έσκυψα να βγάλω τα παπούτσια μου μήπως δροσιστώ λίγο. Ήταν ένα ζευγάρι μπορντώ λουστρινένια μποτάκια που μου είχε φέρει η Νονά μου κάποιο Πάσχα όταν ήμουν παιδί... Τότε τα μισούσα, τώρα… απλά αναρωτήθηκα πως χωράν τα πόδια μου … Τα έβγαλα και τα πέταξα στη θάλασσα και τα παρακολουθούσα να επιπλέουν σα μικρές βαρκούλες. Η ζέστη μου έκοβε την ανάσα. Γύρισα προς τα πίσω, να δω το κρεβάτι απ’ όπου είχα σηκωθεί. Ήταν στο παιδικό μου δωμάτιο και η αδελφή μου κοιμόταν στο διπλανό κρεβάτι. Την άκουσα στον ύπνο της να μου ψιθυρίζει «είκοσι οχτώ»… Άρχισα να μετράω τους ευκάλυπτους αριστερά και δεξιά στο δρόμο και τους έβγαλα είκοσι οχτώ. Αλλά μου φάνηκαν λίγοι. Δεν τους μετρήσαμε σωστά. Ήθελα να βάλω τα κλάματα, σα μωρό, από πείσμα, για τους ευκάλυπτους που μου ξέφυγαν.

Και το φεγγάρι άρχισε να κατεβαίνει και να κατεβαίνει, ώσπου ένιωσα να καίγομαι। Το κοίταξα και το πρόσωπό του, μου έμοιασε με τον καθηγητή της Ψυχολογίας στο Δεύτερο έτος… δεν θυμάμαι πια το όνομά του αλλά θυμάμαι το πρόσωπό του και ήταν ίδιος το φεγγάρι….
«Λοιπόν, Θυμάστε πάντα το πρωί, τα ονειρά σας;»
«Όχι… Δεν θυμάμαι… Ποτέ»
«Αυτό θα το θυμάσαι….»


*Η Ναταλία με κάλεσε να παίξω στο παιχνίδι με τα όνειρα… Είναι το μόνο όνειρο που έχω θυμηθεί ποτέ και μάλιστα ήταν τόσο έντονο, που ακόμα και τώρα μετά από αρκετά χρόνια, όταν βλέπω πορτοκαλί την πανσέληνο αγριεύομαι λίγο…
Ο τίτλος είναι κλεμμένος. Είναι μια φράση από την ταινία «La Science des reves ». Και το τραγουδάκι επίσης είναι από το soundtrack της ταινίας.
Θα στείλω προσκλήσεις στην Done for και στην Santi αν δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν να μας γράψουν για το όνειρό τους …