Πρόσκληση σε ποιητική βραδυά...

Καινούργια πρόσκληση από το Δεσποινάκι κι αυτή τη φορά .
Ένα αγαπημένο ποίημα και επίσημο ένδυμα έλεγε η πρόσκληση. Το επίσημο ένδυμα δεν με δυσκόλεψε ιδιαίτερα. Το αγαπημένο ποίημα όμως…
Το αναμενόμενο για όσους με γνωρίζουν θα ήταν να παραθέσω Λόρκα! Είναι γνωστή η αγάπη μου για την ποίηση αυτού του χαρισματικού ανθρώπου. Για την λυρική μαγεία που αναδίνουν οι λέξεις του. Η «γαζέλα του σκοτεινού θανάτου» αποκλείστηκε μόλις την τελευταία στιγμή. Θα αναφέρω ονομαστικά και τα υπόλοιπα υποψήφια για τη θέση του «ενός αγαπημένου» που απορρίφθηκαν μετά από πολύ σκέψη : «Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι» του Ντύλαν Τόμας, «Τα κεριά» του Κωνσταντίνου Καβάφη, «Ο άνθρωπος και η θάλασσα» του Σαρλ Μπωντλέρ, «Στάχτη» του Πάμπλο Νερούντα, «Ύπνος» του Κώστα Καρυωτάκη, και «Γράμμα στον ποιητή Καίσαρα Εμμανουήλ» του Νίκου Καββαδία.
Η τελική μου επιλογή :

Ο Γκρεμιστής – Κωστής Παλαμάς

Ακούστε. Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί είμ' εγώ κι ο κτίστης,

ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης.

Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι.

Στου μίσους τα μεσάνυχτα τρέμει ενός πόθου αστέρι.

Κι αν είμαι της νυχτιάς βλαστός, του χαλασμού πατέρας,

πάντα κοιτάζω προς το φως το απόμακρο της μέρας.

Εγώ ο σεισμός ο αλύπητος, εγώ κι ο ανοιχτομάτης·

του μακρεμένου αγναντευτής, κι ο κλέφτης κι ο απελάτης

και με το καριοφίλι μου και με τ' απελατίκι

την πολιτεία την κάνω ερμιά, γη χέρσα το χωράφι.

Κάλλιο φυτρώστε, αγκριαγκαθιές, και κάλλιο ουρλιάστε, λύκοι,

κάλλιο φουσκώστε, πόταμοι και κάλλιο ανοίχτε τάφοι,

και, δυναμίτη, βρόντηξε και σιγοστάλαξε αίμα,

παρά σε πύργους άρχοντας και σε ναούς το Ψέμα.

Των πρωτογέννητων καιρών η πλάση με τ' αγρίμια

ξανάρχεται. Καλώς να ρθή. Γκρεμίζω την ασκήμια.

Είμ' ένα ανήμπορο παιδί που σκλαβωμένο το 'χει

το δείλιασμα κι όλο ρωτά και μήτε ναι μήτε όχι

δεν του αποκρίνεται κανείς, και πάει κι όλο προσμένει

το λόγο που δεν έρχεται, και μια ντροπή το δένει.

Μα το τσεκούρι μοναχά στο χέρι σταν κρατήσω,

και το τσεκούρι μου ψυχή μ' ένα θυμό περίσσο.

Τάχα ποιός μάγος, ποιό στοιχειό του δούλεψε τ' ατσάλι

και νιώθω φλόγα την καρδιά και βράχο το κεφάλι,

και θέλω να τραβήξω εμπρός και πλατωσιές ν' ανοίξω,

και μ' ένα Ναι να τιναχτώ, μ' ένα Όχι να βροντήξω;

Καβάλα στο νοητάκι μου, δεν τρέμω σας όποιοι είστε

γκρικάω, βγαίνει από μέσα του μια προσταγή: Γκρεμίστε!

Ναι… τώρα που κατέληξα πια, είμαι απόλυτα βέβαιη! Το «ένα αγαπημένο» είναι αυτό.
Να προσκαλέσω λοιπόν κι εγώ τη Ναταλία και τη Σαντούλα, αν θέλουν να μας πουν ένα αγαπημένο τους ποίημα… και να μην ξεχάσουν… το επίσημο ένδυμα!

*Εκ των υστέρων ανακάλυψα ότι μου είχε σταλεί πρόσκληση και από την Ναταλία... Την ευχαριστώ πολύ, που με σκέφτεται πάντα.