Σου μιλώ ...

Σου μιλώ για τον άνεμο, για τη μυρωδιά της μέντας τ’ Αυγουστιάτικα δειλινά, για το απέραντο γκρίζο του χειμώνα.
Σου μιλώ για τους θάμνους κάτω από τη βροχή, για τις μέρες που μας προσπερνούν, για τις απουσίες που μας βαραίνουν.
Σου μιλώ για τη σκόνη, για τις καταιγίδες, για το χρόνο που κυλά μέσα στα φρεάτια των δρόμων.
Σου μιλώ για λίγα ψίχουλα, για γενναιόδωρες στιγμές, για μικρά ή μεγάλα δώρα, για χαλίκια χωμένα μέσα στη λάσπη, για μυρμηγκάκια μια σταλιά που θέλουν να κατακτήσουν τον κόσμο.
Σου μιλώ για το κενό. Για πρωινά που ξυπνώ με δυσκολία και βράδια που κοιμάμαι με κόπο. Για τον κρυφό φόβο που σιγοκαίει σε κάθε βήμα των παιδιών. Για την ζωή των λουλουδιών, την τόσο εξαρτημένη από το φως του ήλιου.
Σου μιλώ για αυτά που βλέπω, θέλοντας να σου πω αυτά που δεν βλέπω. Για όσα χάνω και δακρύζω, για όσα βρίσκω κι αγκαλιάζω.
Σου μιλώ για εμένα, γι αυτό που έχω γίνει, γι αυτό που θα ήθελα να είχα γίνει, γι αυτό που θέλω να γίνω…
Σου μιλώ και ξέρω ότι με ακούς και δαγκώνεις τα χείλη σκεφτικά…
Σου στέλνω ένα φιλί…

01 My Father's Eye...

* Στον πατέρα μου που αν ζούσε σήμερα θα γιόρταζε τα γενέθλια του χαρούμενος ανάμεσα στα παιδιά που μεγάλωσε και τα εγγόνια που δεν γνώρισε….