Παλιοί αγαπημένοι, φίλοι ή εραστές που πέρασαν σαν άνεμος από τη ζωή σου, άνθρωποι που κάποτε σε κάποια στροφή του δρόμου συνάντησες , κι ύστερα συνέχισες το δρόμο σου… κι εκείνοι το ίδιο… προς διαφορετική κατεύθυνση.
Πίστεψες ότι δεν θα τους ξεχάσεις ποτέ. Πίστεψες ότι θα έψαχνες καθημερινά την παρουσία τους αλλά όταν μιλάμε για καθημερινότητα, μιλάμε για τις προσωπικές μας μυθοποιήσεις… Ελάχιστοι δεσμοί είναι αρκετά ανθεκτικοί για να επιζήσουν τον ανεμοστρόβιλο της καθημερινότητας.
Πίστεψες ότι δεν θα τους ξεχάσεις ποτέ. Πίστεψες ότι θα έψαχνες καθημερινά την παρουσία τους αλλά όταν μιλάμε για καθημερινότητα, μιλάμε για τις προσωπικές μας μυθοποιήσεις… Ελάχιστοι δεσμοί είναι αρκετά ανθεκτικοί για να επιζήσουν τον ανεμοστρόβιλο της καθημερινότητας.
Και μετά τι; Τυπικότητες …
Τηλέφωνα για Χρόνια Πολλά, ένας καφές στα πεταχτά στο παλιό στέκι… εκείνο που ο ένας απαξίωσε με τις πολλές και σοβαρότερες υποχρεώσεις του, και ο άλλος αποκαθήλωσε… «Εγώ εδώ … μόνο για να δω καμιά φορά την παρέα έρχομαι. Έτσι όπως κατάντησε εδώ μέσα…» Ακόμα και τότε όμως θέλεις να κρατήσεις μια επαφή ... έστω αδιάφορη, έστω σαν αγγαρεία … χάριν το παλιού καιρού. Δεν μπορεί… ήμασταν τόσο κοντά κάποτε…. Δεν μπορεί να χάθηκε αυτό που μας είχε δέσει.
Είναι περίεργο αλλά τις περισσότερες φορές νοσταλγούμε περισσότερο ένα συναίσθημα παρά τον άνθρωπο που μας προκάλεσε αυτό το συναίσθημα. Κρεμόμαστε πάνω σε μια ετοιμοθάνατη ελπίδα ότι κάποια στιγμή στο μέλλον ο ίδιος θα μας προκαλέσει και πάλι παρόμοια συναισθήματα.
Τηλέφωνα για Χρόνια Πολλά, ένας καφές στα πεταχτά στο παλιό στέκι… εκείνο που ο ένας απαξίωσε με τις πολλές και σοβαρότερες υποχρεώσεις του, και ο άλλος αποκαθήλωσε… «Εγώ εδώ … μόνο για να δω καμιά φορά την παρέα έρχομαι. Έτσι όπως κατάντησε εδώ μέσα…» Ακόμα και τότε όμως θέλεις να κρατήσεις μια επαφή ... έστω αδιάφορη, έστω σαν αγγαρεία … χάριν το παλιού καιρού. Δεν μπορεί… ήμασταν τόσο κοντά κάποτε…. Δεν μπορεί να χάθηκε αυτό που μας είχε δέσει.
Είναι περίεργο αλλά τις περισσότερες φορές νοσταλγούμε περισσότερο ένα συναίσθημα παρά τον άνθρωπο που μας προκάλεσε αυτό το συναίσθημα. Κρεμόμαστε πάνω σε μια ετοιμοθάνατη ελπίδα ότι κάποια στιγμή στο μέλλον ο ίδιος θα μας προκαλέσει και πάλι παρόμοια συναισθήματα.
Μέχρι που οι αμήχανες σιωπές σε κάθε συνάντηση μεγαλώνουν και στην ερώτηση σου «Πως πάει η δουλειά;» σκέφτεσαι πως η απάντηση δεν σε ενδιαφέρει ιδιαίτερα.
«Μην αφήσουμε να περάσει πάλι τόσος καιρός… Μου έλειψες!» εκείνη τη στιγμή ούτε ο ίδιος δεν καταλαβαίνει ότι λέει ψέματα. Είναι ο ενθουσιασμός των αναμνήσεων
«Ναι… Να κανονίσουμε για ουζάκι στη θάλασσα»
Ναι ... Και να μη χανόμαστε!
Ναι ... Και να μη χανόμαστε!
5 σχόλια:
Άμα η βάρκα βρήκε τη δύναμη να κινήσει να βρει τη βάρκα του προηγούμενου ποστ, μπορούμε κι εμείς να βρούμε τον τρόπο να ξαναγεμίσουμε τις καρέκλες.
Και στο βάθος ο Jude Law λέει στη Kate Winslet: "this time came from that time".
Οι καρέκλες πάντα ξαναγεμίζουν, αλλά με καινούργια πρόσωπα. Αυτές οι εναλλαγές σε κάνουν να εκτιμάς περισσότερο τους λίγους που μένουν πάντα κοντά.
κριμα ..ελπιζω να το διαβασε..
Δεν είναι ένας ή μια Δεσποινάκι... Είχα στο μυαλό μου τέσσερις, πολύ καλούς κάποτε, φίλους/ες όταν το έγραφα. Τους δύο περισσότερο ... τους άλλους δύο λιγότερο. Με τον καιρό περναν μέρες-μήνες να τους σκεφτείς, και ξαφνικά περνας μια περίοδο που τους σκέφτεσαι συνέχεια. Έτσι δε γίνεται με τους παλιούς φίλους συνήθως?
Ωχ...Άλλο πήγα να απαντήσω άλλο απάντησα.... Δεν πιστεύω ότι κάποιος από τους τέσσερις το διάβασε!
Δημοσίευση σχολίου