Μικρές χαρές για δύσκολες μέρες

Όλη την εβδομάδα το έλεγα… «Την Κυριακή θα κάνω το πρώτο μου μπάνιο» Δεν ήθελα να ακούσω τίποτα, ούτε για τον καιρό που θα χαλούσε, ούτε για τις υποχρεώσεις που είναι πολλές και το χρόνο που είναι λίγος. «Βρέχει-χιονίζει την Κυριακή θα ξεκλέψω μισή ώρα και θα πάω για μπάνιο»
Και ο καιρός χάλασε … και λόγω της βραδινής καταιγίδας, άνοιξαν κι άλλα μέτωπα «υποχρεώσεων» … αλλά το πείσμα μου παροιμιώδες!
Έδωσα από ένα φιλάκι στα μικρά μου που με κοίταζαν παραπονεμένα (ο μικρός γιατί ήθελε να κάνει κι εκείνος μπάνιο, η μεγάλη γιατί φοβόταν ότι κάτι κακό θα πάθω με όλα αυτά τα αποθαρρυντικά που άκουγε για τον εγχείρημα μου) και επιτέλους …. Ήμουν στην παραλία. Ένιωθα την άμμο στα γυμνά μου πέλματα και το αλάτι στα ρουθούνια μου!
Δεν άντεξα πολύ το κρύο φυσικά! Αλλά ήταν αρκετά για να διώξω την κούραση, το άγχος, τις απογοητεύσεις, και τα νεύρα των τελευταίων εβδομάδων…
Μια ευχάριστη συνάντηση με το φάντασμα του σκύλου των παιδικών μου χρόνων έκανε ακόμα καλύτερη την μέρα! Μου θύμισε το καλοκαίρι του ‘84, όταν στις διακοπές στο νησί με περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη. Η θεία μου είχε έναν καινούργιο σκύλο που τον φώναζε Αζόρ (!!!) και … που δεν της έδινε καμία μα καμία σημασία. Αντίθετα, από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας μας, ακολουθούσε τα αδέλφια μου και εμένα παντού. Σε κάθε παιχνίδι, σε κάθε σκανταλιά, στη θάλασσα… παντού! Του άλλαξα όνομα, τον φώναζα Σάντσο-Πάντσα (Σάντσο χαϊδευτικά…) για ευνόητους λόγους. Και μέχρι την ημέρα που πέθανε 6 καλοκαίρια αργότερα, μόνο σε αυτό το όνομα άκουγε! Όπως ανακάλυψα σήμερα … ακόμα και σαν φάντασμα ... σ' αυτό το όνομα ακούει.