Κάποτε μια καθηγήτρια μου έβαλε σαν άσκηση στο μάθημα δημιουργικής γραφής να περιγράψω τα συναισθήματά μου ύστερα από μια ώρα ξαπλωμένη μπρούμυτα στο πάτωμα. Της παρέδωσα μια λευκή κόλα λέγοντας της ότι δεν κατάφερα να μείνω ξύπνια …. oύτε δέκα λεπτά ξαπλωμένη μπρούμυτα!
Την θυμάμαι συχνά όταν δυσκολεύομαι να κοιμηθώ. Ειδικά κάποιες νύχτες, τρομακτικά ασφυκτικές. Εκείνες τις νύχτες που κάθε ώρα περνά με δυσκολία και ζυγίζει όσο και μια θλίψη ... και οι αμφιβολίες τρυπούν το στομάχι ... από λέξεις που δεν έχουν αρθρωθεί και φράζουν το λαιμό ... και η απογοήτευση σκουραίνει το βλέμμα ... τα μάτια φουσκώνουν από δάκρυα που κρατούνται φυλακισμένα ... και μια απέραντη κούραση μοιάζει να αποζητά τον βαθύ ύπνο έξω από το χωροχρονικό συνεχές ...
Κάτι τέτοιες νύχτες, νοσταλγώ την εποχή που δεν κατάφερνα να μείνω ξύπνια … ούτε δέκα λεπτά ξαπλωμένη μπρούμυτα.
Την θυμάμαι συχνά όταν δυσκολεύομαι να κοιμηθώ. Ειδικά κάποιες νύχτες, τρομακτικά ασφυκτικές. Εκείνες τις νύχτες που κάθε ώρα περνά με δυσκολία και ζυγίζει όσο και μια θλίψη ... και οι αμφιβολίες τρυπούν το στομάχι ... από λέξεις που δεν έχουν αρθρωθεί και φράζουν το λαιμό ... και η απογοήτευση σκουραίνει το βλέμμα ... τα μάτια φουσκώνουν από δάκρυα που κρατούνται φυλακισμένα ... και μια απέραντη κούραση μοιάζει να αποζητά τον βαθύ ύπνο έξω από το χωροχρονικό συνεχές ...
Κάτι τέτοιες νύχτες, νοσταλγώ την εποχή που δεν κατάφερνα να μείνω ξύπνια … ούτε δέκα λεπτά ξαπλωμένη μπρούμυτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου