Το αεράκι που τρυπώνει από το ανοιχτό παράθυρο είναι δροσερό. Παλιός μου εχθρός το σκοτάδι, η επιθυμία να βυθιστείς μέσα του, να παγιδευτείς στην πυκνότητά του. Μια σχέση που μοιάζει να επαναλαμβάνεται … όπως αυτές οι ιστορίες των εραστών που σμίγουν ξανά, λίγο πριν δυαλυθούν για πάντα. ..
«Πρέπει να αφήνεις το θυμό της ημέρας να ξεσπάει κάτω από το φως, αν θέλεις να γίνεις φίλος με το σκοτάδι» μου έλεγε κάποιος σοφός κύριος πριν πολύ πολύ καιρό.
Μοναχικό νυχτερινό σκοτάδι, μέσα στο βούρκο μιας επιδερμίδας που λιώνει … σταγόνα - σταγόνα. Κι οι σκέψεις, ακόμα κι αυτές λιώνουν. Γίνονται μελάνι. Όλα φαίνονται να ρευστοποιούνται κάτι νύχτες σαν κι αυτή.
Πως γίνεσαι φίλος με το σκοτάδι;
Μήπως πρέπει να παραδεχτώ ότι φοβάμαι τον τρόπο που τυλίγεται γύρω μου; Σαν καπνός… Σαν την αύρα ενός αυτιστικού φαντάσματος. Γλυστράει κάτω από τις πόρτες, πλησιάζει, διεισδύει στο σώμα μου μέσα από τις κόχες των ματιών μου. Μάτια κλειστά ή ορθάνοιχτα … αδιάφορο! Δε μπορούν να σε προστατέψουν. Τίποτα δεν μπορεί… ούτε η θέληση. Ένας κόσμος πραγματικός, χωρίς κανένα χρώμα ... χωρίς διάσταση.
Μια ηχώ μέσα στο μυαλό.
«Πρέπει να αφήνεις το θυμό της ημέρας να ξεσπάει κάτω από το φως, αν θέλεις να γίνεις φίλος με το σκοτάδι» μου έλεγε κάποιος σοφός κύριος πριν πολύ πολύ καιρό.
Μοναχικό νυχτερινό σκοτάδι, μέσα στο βούρκο μιας επιδερμίδας που λιώνει … σταγόνα - σταγόνα. Κι οι σκέψεις, ακόμα κι αυτές λιώνουν. Γίνονται μελάνι. Όλα φαίνονται να ρευστοποιούνται κάτι νύχτες σαν κι αυτή.
Πως γίνεσαι φίλος με το σκοτάδι;
Μήπως πρέπει να παραδεχτώ ότι φοβάμαι τον τρόπο που τυλίγεται γύρω μου; Σαν καπνός… Σαν την αύρα ενός αυτιστικού φαντάσματος. Γλυστράει κάτω από τις πόρτες, πλησιάζει, διεισδύει στο σώμα μου μέσα από τις κόχες των ματιών μου. Μάτια κλειστά ή ορθάνοιχτα … αδιάφορο! Δε μπορούν να σε προστατέψουν. Τίποτα δεν μπορεί… ούτε η θέληση. Ένας κόσμος πραγματικός, χωρίς κανένα χρώμα ... χωρίς διάσταση.
Μια ηχώ μέσα στο μυαλό.
2 σχόλια:
Μετά από μια Μεγάλη Βδομάδα (βδομάδα μόνο με μέρες και ύπνους "με τις κότες" - ποιος θέλει να κοιμάται με τις κότες;) το διάβασα και με έπιασε στέρηση.
Προσπαθώ να μιλήσω με τις λέξεις (τάχα), ο ήλιος αντανακλά στην οθόνη , τα αυτοκίνητα έξω βουίζουν, το νετ σέρνεται γιατί δουλεύουν τα γραφεία. Πού είναι το μικρό γλυκό σκοταδάκι;
Δε θα αργήσει πολύ να εμφανιστεί!
Υπομονή!
Δημοσίευση σχολίου