Παίζουμε κουτσό;

Μένει σ’ έναν δρόμο, όπου κανείς δεν έπαιξε κουτσό τα βράδια. Τα παιδιά παίζουν με τον ουρανό και ζωγραφίζουν τις στέγες των σπιτιών.
Της αρέσει ν’ ακούει το βουητό των αυτοκινήτων όπως το φέρνει ο αέρας από τους κεντρικούς δρόμους της πόλης και να φαντάζεται ότι είναι το βουητό των κυμάτων. Της αρέσει να καλεί τη θάλασσα!
Τη νύχτα δεν κοιμάται. Τρέχει πάνω στις στέγες, χορεύει, αφήνει το φεγγάρι ν’ αντανακλά στο δέρμα της, αισθάνεται το χάδι του ανέμου στα μαλλιά της. Του ίδιου ανέμου που χάιδεψε τα πανιά ενός ιστιοφόρου στο πέλαγος. Υπερωκεάνια με αμέτρητα φωτάκια που μοιάζουν αστέρια, φορτηγά με κινέζικες βαριές άγκυρες, βαρκούλες βαμμένες τυρκουάζ… Τα πλοία της ζωής που βρίσκουν τα ίχνη των χρωμάτων του κόσμου και τα μεταφέρουν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Μερικές φορές όταν η νύχτα κουράζεται πριν εκείνη νυστάξει, νομίζει ότι μπορεί ν’ αγγίξει το χρόνο, να σύρει τα δάχτυλά της πάνω του… να τον αγαπήσει … όπως έναν άντρα! Αβέβαιη τότε, παίρνει ένα κομμάτι κεραμίδι και το πετά στη γη. Το κοιτά που πέφτει μέχρι που κοιμάται σ’ ένα παιδικό παιχνίδι … σ’ ένα κουτσό!

Για την Τάνια, που έφυγε πριν τελειώσει η εποχή των ονείρων...

Discover Sting!